Ijen plateau

Vrijdag 4 mei.
Wederom vroeg uit de veren. We gaan de wandeling maken naar het Ijen crater . Luc heeft nog geprobeerd om de hele vroege toer te boeken waarbij je het blauwe zwavellicht kunt zien, maar dat is niet gelukt. Wij kozen daar niet voor, zo langzaamaan beginnen de korte nachten te tellen dus staan we pas !! om 3 uur op. Herry die in de ochtend weinig herrie maakt rijdt ons door heuvels naar de plek waar de wandeling start in Banyuwangi. We krijgen n kop koffie met wat gebakken tahoe / tempeh bij een knappend vuurtje. In de benen het pad omhoog naar de top. Inmiddels begint het ook licht te worden en krijgen we meer van de omgeving te zien.
Als je de tijd neemt om af en toe stil te staan ( iets wat jim en ik sowieso moeten vanwege ademnood ) kun je genieten van al dat moois. Het pad is 2 km steil en een deel van ongeveer 1 km redelijk vlak. In totaal is het 3 km zwoegen.
Ook voor de zwavel delvers die hier 1 a 2 maal daags omhoog lopen en met 2 volle manden zwavel op hun schouders weer naar beneden lopen. Gewicht zo rond de 70 kg.
En t zijn maar kleine mannetjes. Ze blijven lachen en zijn vriendelijk. Ze maken souvenirs uit gele zwavelstukjes en proberen ze aan de man te brengen. Geen onvertogen woord als men t niet koopt.
Deze arbeiders sterven jong doordathet zwavelzuur hun longen aan tast. Het kratermeer is het zuurste meer ter wereld.
Luc is al in geen velden of wegen meer te zien, die heeft een eigen tempo. Bij de verhuur van beveiligingsmaskers wacht hij ons op. Hij huurt een masker want wil naar het meer afdalen, tot vlak bij de bron van de zwaveldampen. Een steile afdaling die meer mensen uitdaagt om het te doen.
Onze gids zei toen we naar boven gingen : extra Hati Hati miss. Extra voorzichtig zijn. Nu daar hoeft hij niet bang voor te zijn, ik durf gewoon niet zoveel.
Langzaamaan naderen we de top. Onderweg staan mannetjes met een soort van fietskar waarop een zetel geplaatst is om je naar boven te rijden. Wat een kanjers. Ik vind me al een kanjer dat ik daar omhoog loop, laat staan dat ik ook nog een kar met daarin iemand met een aardig gewicht omhoog zou moeten torsen.
En zonder gevaar is dat ook niet hoor. Als zo'n mannetje die kar plotseling los zou laten dan schiet je zo de berg af, want er staat echt geen afrastering hoor. Nee laat ons maar hijgen en puffen naar boven.

Eenmaal bovenis het uitzicht prachtig. Het turkoois blauwe meer wordt deels bedekt met nevels, maar is heel goed te zien. Wat een kleur. Het uitzicht geweldig. We kijk n de kraterrand naar beneden of we Luc ergens zien met zijn maskertje , nee dus. Ik loop nog een stuk hoger,waar ook weer begroeiing is. Het is een heel mooie plek, om stil van te worden. En voor anderen hun werkterrein voor een paar euro's ( rupiahs ) per dag.
Het doet me ook weer denken aan Potosi in Bolivia waar de mijnwerkers ook zo goed gemutst en hardwerkend waren met gevaar voor eigen leven en een korte levensduur.

Ik begin aan mijn pad naar beneden op zoek naar jim en luc. Luc heeft zijn tocht de krater in goed doorstaan en ook heel mooie foto's gemaakt.

Met ons lopen vele arbeiders naar beneden. Hun werk zit erop voor vandaag. menigeen spreekt een woordje Engels, geleerd van de toeristen.
Ook zijn er weer jongelui die van alles van me willen weten, dus al kletsen lopen we naar beneden. Het laatste stuk wordt ik begeleidt door een van de arbeiders. Ik knoop een praatje aan en kom te weten dat hij in Banyuwangi woont, 2 kinderen heeft ( zoals de meeste mensen. dat is ook het advies van de regering weet Herry ons te vertellen ).
Hij werkt dagelijks van 4 tot 12.00 u .
De man had vooral belangstelling voor ons leven. Toen we beneden waren heb ik hem 20.000 rupiah gegeven, hij was superblij. Daar moet hij normaliter toch gauw n 3 kilo zwavel voor hakken en sjouwen. En dan praten we over iets meer dan € 1,-

In de Warung eten we ons door het hotel aan Herry meegegeven ontbijt. 2 witte boterhammen met een gebakken ei, jam en n banaan. Met een kop ( zoete ) koffie smaakt het na zo'n wandeling prima. Koffie met melk is hier n soort mix van koffie en cacao met dikke zoete koffiemelk. Het is wel lekker bij gebrek aan wat anders maar minder zoet zou voor mij wel mogen.
Dan op weg voor onze laatste etappe met Herry. We stoppen bij een rubberplantage om even te kijken hoe dit werkt. Men smaakt een schuine inkeping in de bast van de rubberboom en aan een spijkertje wordt een bakje gehangen die dit vocht ( rubber ) opvangt. Heel simpel eigenlijk. Aan de andere kant van de weg is een koffie plantage.
De koffie is nog niet rijp.
Verder op weg de laatste activiteit, een bezoek aan de waterval in .....! We zakken langs de straat een trap af naar beneden. Gelukkig tussen het groen door want het is inmiddels weer peentjeszweet weer. Goh wat is het warm. Als er een bamboe bruggetje komt waar we overheen moeten slaat dit direct op mijn darmen. Kan ik er overheen , dus moet ik meteen de bosjes in. Het gaat allemaal goed en de brug is heel stabiel en stevig en kan er gewoon overheen lopen. Het zal de vermoeiend ook zijn.
De grote waterval vinden we niet maar we willen eigenlijk maar 1 ding, weg uit de hitte naar de auto die ons verder brengt naar Ketapang, naar de boot.
Voor Herry is het nog niet genoeg. Plotseling stopt hij en komt terug met 2 dikke stukken roze fruit. Het blijkt Dragon fruit. Dank je wel !
En dan is daar de haven, de kaartjes worden door Herry geregeld en na afscheid te hebben genomen van deze goede guide, nemen we de loopplank de boot op. Zwaaien hoeft al niet meer, Herry is verdwenen.

De boot vertrekt vrijwel meteen en na een dik half uur staan we aan wal op Bali.
Daar wachten we op de taxi. Luc vertrekt als eerste. Hij gaat een paar dagen surfen richting zuiden. Wij gaan uitrusten in Pemuteran in het noorden. De taxichauffeur scheurt een kwartier lang als een dolle over de weg. Ik durf niet te kijken. Jim zit met open blik naast de driver en zeker weten met heel kromme tenen.
Hij geeft de man dan ook geen fooi. We zijn blij dat we de automuit kunnen en belanden in een paradijsje.
Hier zullen we 2 dagen relaxen, heerlijk !!!





image1.JPG
,